หนูเเก่ตัวหนึ่งเดินทางเเรมรอนมาเป็นเวลานานเพื่อที่จะหาอาหารกลับไปยังรังของมันที่อยู่ในเขตชนบท แต่มันกลับต้องหยุดการเดินทางลงเพราะมีลำธารขนาดใหญ่ตัดเส้นทางของมัน

ห่านรู้สึกเจ็บเท้าแต่ไม่ยอมหยุดเพื่อแก้ไข จนหมาแก่แนะนำให้มันถอดรองเท้าและพบก้อนหินที่เป็นต้นเหตุ นิทานเรื่องนี้สอนว่า ปัญหาเล็ก ๆ ควรได้รับการแก้ไขทันที เพื่อป้องกันไม่ให้กลายเป็นอุปสรรคใหญ่ในอนาคต

ต้นรู้สึกท้อแท้จากปัญหาทางธุรกิจ แต่ได้รับคำแนะนำจากลุงสมชายให้ช่วยเหลือน้องสาวที่กำลังหางานใหม่อยู่ ซึ่งทำให้เขาตระหนักว่า ความช่วยเหลือที่แท้จริงไม่จำเป็นต้องเป็นเงินทอง แค่การให้กำลังใจและช่วยกันหาทางออกก็สามารถทำให้ชีวิตของผู้อื่นดีขึ้นได้

พระสังข์ทองถูกใส่ร้ายตั้งแต่เกิด และถูกขับไล่ไปอยู่กับพระมารดาที่ชายป่า ต่อมาเขาได้รับการช่วยเหลือจากพญานาคและเลี้ยงดูโดยนางยักษ์พันธุรัต จนเติบโตขึ้น เมื่อพระสังข์ได้พิสูจน์ความสามารถของตนโดยใช้มนต์วิเศษ เขาได้รับการยอมรับจากเจ้าเมืองพาราณสีและได้อภิเษกกับนางรจนา สุดท้ายพระสังข์ทองได้กลับไปครองเมืองพร้อมกับพระมารดาอย่างสงบสุข

นางแก้วหน้าม้าเป็นหญิงชาวบ้านที่มีใบหน้าเหมือนม้า แต่ภายในงดงามและกล้าหาญ นางหลงรักพระพินทองและต้องพิสูจน์ตนเองโดยทำภารกิจที่เป็นไปไม่ได้หลายอย่าง ทั้งชะลอเขาพระสุเมรุและคลอดโอรสเพื่อทวงสัญญา ในที่สุดนางก็ได้รับการยอมรับจากพระพินทองและได้ครองรักกันอย่างมีความสุข

หนูเมืองเดินทางไปค้นหาหีบสมบัติในถ้ำ แต่กลับพบเพียงความผิดหวังและความอันตราย ค้างคาวช่วยสอนให้มันเห็นว่าความสุขที่แท้จริงคือการรู้จักพอใจในสิ่งที่มี นิทานเรื่องนี้สอนว่า ความโลภอาจทำให้เราละเลยสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วที่ป่าใหญ่แห่งหนึ่ง ได้มีหมาป่าตัวหนึ่ง มันเดินทางเข้ามาในป่าใหญ่จนมาถึงลำธารเจ้าหมาป่ามองเห็นลูกแกะตัวหนึ่ง ลูกแกะตัวนั้นมันกำลังก้มดื่มน้ำอยู่ที่ปลายลำธาร

กาลครั้งหนึ่งในป่าที่หนาทึบแห่งหนึ่ง ได้มีนกฮูกและช้างซึ่งเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากอาศัยอยู่ ทั้งสองได้แบ่งปันความทุกข์ความสุขให้แก่กันและกัน จะช่วยเหลือซึ่งกันและกันอยู่เสมอ

เต่าผู้เบื่อหน่ายกับการใช้ชีวิตบนพื้นดินขอให้นกอินทรีพาขึ้นไปบนท้องฟ้าเพื่อลองบิน แม้นกอินทรีเตือนว่าเต่าไม่มีปีก แต่เต่าก็ยืนยันจะพยายามบิน สุดท้ายเต่าล้มเหลวและตกลงมาตายเพราะความดื้อรั้นของตน

แม่ปูพยายามสอนให้ลูกปูเดินตรง แต่เมื่อถูกขอให้เดินเป็นตัวอย่าง แม่ปูกลับพบว่าตนเองก็ไม่สามารถเดินตรงได้เช่นกัน จากนั้นแม่ปูก็เรียนรู้ว่าตนไม่ควรสอนสิ่งที่ตนเองยังทำไม่ได้

นัทมักไม่เชื่อฟังคำสอนของแม่ วันหนึ่งเมื่อเขาไม่ฟังคำเตือนเรื่องการกลับบ้านก่อนค่ำ นัทพบว่าตัวเองหลงทางและนึกเสียใจที่ไม่เชื่อฟังแม่ หลังจากที่ได้เรียนรู้จากเหตุการณ์นี้ นัทตั้งใจฟังคำสอนของแม่มากขึ้น เพราะรู้ว่าคำสอนนั้นมาจากความห่วงใย

มีกาตัวผู้กระหายตัวหนึ่งอ่อนล้าจนแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะบิน มันได้พบกับเหยือกน้ำใบหนึ่งวางอยู่จึงรีบไปที่เหยือกน้ำใบนั้นด้วยความหวัง ทว่ามันก็ต้องผิดหวังเพราะในเหยือกน้ำมีน้ำอยู่น้อยเหลือเกิน