ณ ริมบึงอันกว้างใหญ่ ได้มีเต่าตัวหนึ่งอาศัยอยู่ มันรู้สึกว่ามันเริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายตัวเองที่ได้แต่คลานต้วมเตี้ยมไปอย่างช้า ๆใช้ชีวิตอยู่บนพื้นดินไปวันวัน มันจึงได้บ่นกับตัวเองว่า
เต่า
ทำไมข้าถึงต้องเป็นสัตว์ที่เชื่องช้าขนาดนี้สัตว์อย่างอื่นเป็นเหมือนข้าบ้างไหม
ทันใดนั้น เจ้าเต๋าจึงเห็นเงยหน้ามองขึ้นไปบนฟ้า มันมองเห็นฝูงนกน้อยใหญ่โบยบินอยู่เต็มไปหมด
เต่า
ข้าอิจฉาพวกเจ้าเหลือเกินที่พวกเจ้าสามารถโบยบินไปที่ไหนก็ได้
อยู่มาวันหนึ่งเจ้าเต่าได้มองเห็นนกอินทรีย์ที่บินอยู่บนฟ้าจึงได้ร้องตะโกนออกไปว่า
เต่า
เจ้านกอินทรีย์ได้โปรดช่วยให้ข้าบินได้เหมือนท่านได้ไหม
นกอินทรี
นกอินทรีย์เจ้าจะบินได้ยังไงในเมื่อเจ้าไม่มีปีก
เต่า
ก็ข้าจะอาศัยปีกของท่านไงช่วยพาข้าบินไปในท้องฟ้าที่ท่านเคยไปหน่อยได้ไหม
นกอินทรี
เจ้ามั่นใจงานแล้วหรือที่จะบินบนท้องฟ้าให้ได้เจ้าเต่า
เต่า
ข้าต้องการแบบนั้นจริงๆได้โปรดเถิดท่าน ช่วยให้ข้าได้สมดังหวังที
นกอินทรีย์ทนคำรบเร้าจากเจ้าเต่าไม่ไหว มันจึงใช้กรงเล็บอันแข็งแรงของมันจับเจ้าเต่าเอาไว้แล้วพามันบินขึ้นไปบนท้องฟ้า เจ้าเต่าเห็นตัวเองโบยบินบนท้องฟ้าได้ครั้งแรกในชีวิต มันรู้สึกตื่นเต้นที่สุดและคิดผยองในใจว่า ตนก็สามารถบินได้เหมือนกับนกทั่ว ๆไป
เต่า
นี่ข้าบินได้เหมือนนกแล้ว ช่างน่าอัศจรรย์เหลือเกิน
เต่า
ท่านนกอินทรีย์ ช่วยปล่อยข้าลงที ไม่ต้องจับข้าแล้วปล่อยข้าทีข้าจะได้หัดบินสักทีเจ้าเต่าพูดรบเร้าอยู่นานหลายครั้ง
นกอินทรี
จะให้ข้าปล่อยเจ้าจริงงั้นรึ เจ้าบินไม่ได้นะ
เต่า
ปล่อยข้าเถิดไม่เป็นไรถ้าจะหัดบินให้ได้
นกอินทรีย์จึงตัดสินใจทำตามคำขอของเต่าหลังจากปล่อยอุ้งเท้าออกจากตัวเจ้าเต่า เต่าได้พยายามตะเกียกตะกายทำท่าทางบินอยู่กลางอากาศแต่มันก็ไม่สามารถที่จะลอยอยู่ได้ร่างของเจ้าเต่าลอยละลิ่วตกลงมากระทบพื้นอย่างแรงและขาดใจตายอย่างที่สุด
นกอินทรี
ไม่น่าเลยเจ้าเต่าข้าบอกแล้วว่าเจ้าไม่สามารถบินเหมือนกับพวกข้าได้
