กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีราชสีห์และหมีเป็นเพื่อนกัน พวกมันออกหากินที่ป่าใหญ่อยู่เป็นประจำอยู่มาวันหนึ่งพวกมันได้ช่วยกันหาอาหารซึ่งเหยื่อของมันก็คือซากของแพะตัวหนึ่งพวกมันได้พูดคุยและตกลงกันเพื่อที่จะแบ่งอาหารซึ่งก็คือเนื้อแพะตัวนั้น
ราชสีห์
พวกเราล่าแพะมาได้ช่วยกันเราก็ต้องแบ่งให้ได้เท่าๆกันนะ
แต่หมีกลับพูดว่า
หมี
ข้าน่าจะได้เนื้อแพะมากกว่าเจ้าด้วยซ้ำราชสีห์
ราชสีห์
เจ้าพูดอย่างนี้ได้อย่างไรข้าต่างหากที่ควรจะได้เนื้อแพะมากกว่าเจ้าเจ้าหมีจอมตะกละ
ทั้งคู่ได้ทะเลาะและถกเถียงกันอยู่เป็นเวลานานเพื่อที่จะให้ตนนั้นได้เป็นเจ้าของเนื้อแพะเพื่อมากินคนเดียวหรือได้มากกว่า พวกมันจึงเกิดการต่อสู้กันมีการใช้กำลังแต่ก็ไม่มีใครยอมแพ้ใคร จนกระทั่งในที่สุดเจ้าราชสีห์และเจ้าหมีต่างก็พากันหมดแรงและนอนล้มอยู่กับพื้น
ในขณะนั้นมีหมาป่าตัวหนึ่งมันบังเอิญเดินเข้ามา พบกับราชสีห์และหมีต่อสู้กันแล้วทั้งคู่ดูเหนื่อยล้าหมาป่าตัวนั้นถึงได้ฉวยโอกาสคาบซากของแพะไปต่อหน้าต่อตาราชสีห์และเจ้าหมี
หมาป่า
เจ้าหน้าโง่ทั้งสองมัวแต่ทะเลาะกันอยู่ได้ เดียวข้าจะเอาไปกินให้เอง อาหารที่แสนจะอร่อย พวกเจ้าจงเถียงกันต่อไปเถอะ
ก่อนจะรู้ตัวว่าเนื้อแพะโดนหมาป่าขโมยไปแล้วพวกมันรู้สึกเจ็บใจและเสียดายได้แต่มองหน้ากันแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงที่จะตะโกนร้องให้เจ้าหมาป่าทิ้งซากของแพะไว้ให้ได้
ราชสีห์
พวกเรานี่มันช่างโง่เอาเสียจริงๆ นี่ถ้าเรายอมแบ่งเนื้อกันคนละครึ่งก็คงไม่ถูกเจ้าหมาป่าแย่งไปหมดแบบนี้อดกินแล้วไม่น่าเลย
