นกน้อยลังเลที่จะบินเพราะกลัวว่าตัวเองยังไม่พร้อม แต่นกเฒ่าช่วยเตือนสติว่าหากมัวแต่รอ โอกาสก็อาจผ่านพ้นไป ในที่สุด นกน้อยก็ตัดสินใจลองบิน และมันก็ทำได้สำเร็จ นิทานเรื่องนี้สอนว่า อย่ารอให้ทุกอย่างพร้อม เพราะบางครั้งโอกาสไม่เคยรอเรา

มดน้อยตัวหนึ่งพบเมล็ดข้าวโพดขนาดใหญ่ตกอยู่ริมทาง มันตั้งใจจะลากเมล็ดนั้นกลับรังให้ได้ แม้จะถูกหัวเราะเยาะว่าเป็นไปไม่ได้ มดน้อยไม่ล้มเลิกความตั้งใจ มันพยายามทุกวัน ล้มแล้วลุก ลากไปทีละนิด แม้จะเหนื่อยและช้ากว่าที่คาด แต่สุดท้ายมันก็สามารถนำเมล็ดข้าวโพดกลับถึงรังได้สำเร็จ เพราะมันไม่เคยหยุดพยายามเลยแม้แต่วันเดียว

ลาตัวหนึ่งพบผิวหนังสิงโตในป่าและคิดแผนจะใช้มันหลอกสัตว์ตัวอื่นให้กลัว มันคลุมตัวด้วยผิวหนังสิงโตและเดินไปในหมู่บ้าน ทำให้สัตว์ต่าง ๆ วิ่งหนีด้วยความกลัว ลารู้สึกภูมิใจในแผนการของตัวเอง แต่ชาวนาที่เห็นเข้าเริ่มสงสัย เมื่อชาวนาทดลองเป่านกหวีด ลาก็ตกใจและเผลอร้องออกมาด้วยเสียงที่แท้จริง สัตว์ทุกตัวและชาวนาต่างหัวเราะเยาะ ลาจึงรู้สึกอับอายและหนีไปในที่สุด

พี่ภูมิและน้องพลอยเติบโตในครอบครัวที่พ่อแม่ทำงานหนัก เมื่อพ่อป่วยหนัก แม่ต้องรับภาระทั้งหมด พลอยช่วยแม่ทำงานและดูแลพ่อ แต่ภูมิไม่สนใจจนกระทั่งแม่ล้มป่วย ภูมิเริ่มสำนึกผิดและช่วยเหลืองานบ้านพร้อมกับพลอย จนแม่ฟื้นตัวและครอบครัวกลับมามีความสุขอีกครั้ง นิทานนี้สอนถึงความสำคัญของการกตัญญูและการตอบแทนพระคุณพ่อแม่ในยามที่พวกท่านต้องการ

กระต่ายผู้ภาคภูมิใจในความเร็วของตนดูถูกต้นไผ่ที่ยืนนิ่งอยู่ แต่เมื่อพายุพัดมา กระต่ายพบว่าความเร็วของมันไม่สามารถช่วยให้รอดพ้นได้ ขณะที่ต้นไผ่ยังคงอยู่รอดด้วยความยืดหยุ่น กระต่ายจึงเรียนรู้ว่าความมั่นคงและความยืดหยุ่นเป็นคุณค่าที่สำคัญ

นกฮูกเฒ่าเคยเป็นนักล่าที่เก่งกาจ แต่เมื่อหยุดใช้งานนานเข้า มันกลับรู้สึกว่าไม่เก่งเหมือนเดิม แต่เมื่อนกน้อยมาช่วยเตือนสติ มันจึงได้เรียนรู้ว่า หากไม่ล้มเลิกและฝึกฝนต่อไป ความสามารถเดิมก็จะกลับมาได้ นิทานเรื่องนี้สอนว่า อย่าหยุดใช้ความสามารถของตนเอง เพราะยิ่งปล่อยนาน ก็ยิ่งเลือนหายไป

ณ ป่าใหญ่แห่งหนึ่ง ในวันที่ท้องฟ้าโปร่งใส อากาศเย็นสบาย ราชสีห์ตัวใหญ่ มองดูแล้วช่างสมกับเป็นเจ้าแห่งป่า น่าเกรงขามยิ่งนัก มันกำลังนอนหลับนิ่งเงียบอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ซึ่งในขณะเดียวกัน ก็มีเจ้าหนูตัวน้อย ได้ออกมาวิ่งเล่นหาอาหารกินในบริเวณ

ณ บึงน้ำขนาดใหญ่แห่งหนึ่งในแถบชุมชนที่มีปลานานาพันธุ์อาศัยอยู่เป็นจำนวนมาก เพราะบึงแห่งนี้มีระบบนิเวศที่อุดมสมบูรณ์ ชาวบ้านจึงมักจะมาหาอาหารในบริเวณนี้อยู่เสมอ

กาตัวหนึ่งไม่ชอบใจขนสีดำของตัวเอง เพราะมันมักจะถูกล้อว่าเป็นกาดำ น่าอัปลักษณ์ มันจึงอยากจะมีขนที่งดงามเช่นเดียวกับนกยูงที่ถูกคนอื่นชื่นชมอยู่เสมอ โดยเฉพาะเวลาที่นกยูงรำแพนขน ช่างเป็นอะไรที่งดงามเสียจริง

เอื้อยสูญเสียแม่ไปและต้องอยู่กับแม่เลี้ยงใจร้าย แต่ได้พบปลาบู่ทองที่แท้จริงคือแม่ของเธอที่กลับชาติมาเกิดเพื่อคอยช่วยเหลือ เอื้อยพึ่งพาปลาบู่ทองจนแม่เลี้ยงรู้และฆ่าปลาบู่ ไม่ว่าจะเกิดใหม่ชาติไหนก็ถูกแม่เลี้ยงกำจัดทิ้ง แม้จะถูกแม่เลี้ยงขัดขวาง เธอยังอดทน จนความจริงถูกเปิดเผยและเธอได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข

เมย์ หญิงสาวใจร้อน ได้เรียนรู้ความสำคัญของการอดทนรอจากลุงสมชาย เจ้าของสวนมะม่วง ผ่านบทเรียนจากการปลูกต้นมะเขือเทศของเธอเอง สุดท้ายเมย์ได้เข้าใจว่าความอดทนและการรอคอยเป็นกุญแจสำคัญสู่ความสำเร็จในชีวิต

น้องฟ้าที่เคยมองว่าการแยกขยะเป็นเรื่องยุ่งยาก ได้เรียนรู้ความสำคัญของการแยกขยะจากน้องวินและคุณครูสมคิด เธอเริ่มเปลี่ยนนิสัยและช่วยชุมชนให้สะอาดขึ้น นิทานเรื่องนี้สอนให้เด็ก ๆ เห็นถึงความสำคัญของการแยกขยะเพื่อรักษาสิ่งแวดล้อมและใช้ทรัพยากรอย่างยั่งยืน