นกน้อยกับฤดูใบไม้ผลิ

นกน้อยลังเลที่จะบินเพราะกลัวว่าตัวเองยังไม่พร้อม แต่นกเฒ่าช่วยเตือนสติว่าหากมัวแต่รอ โอกาสก็อาจผ่านพ้นไป ในที่สุด นกน้อยก็ตัดสินใจลองบิน และมันก็ทำได้สำเร็จ นิทานเรื่องนี้สอนว่า อย่ารอให้ทุกอย่างพร้อม เพราะบางครั้งโอกาสไม่เคยรอเรา

3561 อ่าน

Tags :

แนะนำตัวละคร

นกน้อย

นกเฒ่า

กลางป่าใหญ่ที่อุดมสมบูรณ์ มีต้นโอ๊กสูงใหญ่ตั้งตระหง่าน ท่ามกลางกิ่งก้านอันแข็งแกร่ง มีรังใบเล็ก ๆ ซ่อนอยู่ภายในนั้น เป็นบ้านของนกน้อยตัวหนึ่งที่เพิ่งเติบโตเต็มวัย

ฤดูใบไม้ผลิได้มาเยือน แสงแดดอ่อน ๆ ส่องลงมายังรัง นกตัวอื่น ๆ ในฝูงต่างพากันโบยบินไปตามท้องฟ้า กางปีกออกและสนุกกับสายลมอบอุ่น แต่นกน้อยยังคงเกาะอยู่บนกิ่งไม้ มองดูพวกพ้องด้วยความลังเล

ขณะนั้นเอง นกเฒ่าตัวหนึ่ง ซึ่งเคยบินผ่านฤดูกาลมานับไม่ถ้วน มองเห็นนกน้อยที่ยังคงเกาะอยู่ที่เดิม จึงบินเข้ามาใกล้และเอ่ยถาม

นกเฒ่า

นกน้อย เจ้าควรลองออกบินได้แล้วนะ ฤดูใบไม้ผลิมาถึงแล้ว ตอนนี้อากาศดี ลมพัดเบา ๆ เป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดสำหรับเจ้าที่จะฝึกบิน

นกน้อยส่ายหัวเบา ๆ แล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ

นกน้อย

ข้ายังไม่พร้อมหรอก ข้ากลัวว่าถ้าข้าบินออกไปตอนนี้ ข้าอาจตกลงมา ข้าควรจะรอให้ตัวเองแข็งแรงกว่านี้ก่อน

นกเฒ่ายิ้มและมองไปยังท้องฟ้ากว้าง

นกเฒ่า

ไม่มีนกตัวใดเกิดมาแล้วบินได้ทันที ทุกตัวเริ่มต้นจากการลองผิดลองถูก การบินก็เหมือนกับชีวิต เจ้าต้องกล้าก้าวออกไป อย่ามัวแต่รอจนกว่าทุกอย่างจะสมบูรณ์ เพราะบางครั้งโอกาสไม่ได้คอยเรา

แต่ถึงแม้นกเฒ่าจะพูดอย่างไร นกน้อยก็ยังคงลังเล มันก้มลงมองกิ่งไม้ที่มันยืนอยู่ และรู้สึกว่ามันปลอดภัยเกินกว่าจะจากไป

วันแล้ววันเล่า เพื่อนนกที่เคยอยู่รังเดียวกันเริ่มออกบินไปหากินทีละตัว ๆ บ้างบินไปไกลจนไม่กลับมาอีก นกน้อยรู้สึกเหงา แต่มันยังคงยึดติดกับกิ่งไม้นั้น

เวลาผ่านไป ฤดูร้อนเข้ามาแทนที่ อากาศร้อนจัด แหล่งอาหารที่เคยอุดมสมบูรณ์เริ่มลดลง ใบไม้เขียวขจีเริ่มแห้งเหี่ยว นกน้อยมองลงไปเบื้องล่าง มันเริ่มเห็นว่าตัวเองเป็นหนึ่งในไม่กี่ตัวที่ยังเกาะอยู่บนต้นไม้

วันหนึ่ง นกเฒ่าบินกลับมาและเห็นนกน้อยยังอยู่ที่เดิม มันถอนหายใจเบา ๆ

นกเฒ่า

นกน้อย เจ้ายังรออะไรอยู่? ฤดูใบไม้ผลิผ่านไปแล้ว ตอนนี้ฤดูร้อนมาถึงแล้ว ถ้าเจ้ารอจนถึงฤดูหนาว เจ้าจะยิ่งเสียโอกาสมากขึ้น

นกน้อยเริ่มรู้สึกกังวล มันมองไปรอบ ๆ และรู้ว่าถ้ามันไม่เริ่มต้นตอนนี้ มันอาจจะอ่อนแอเกินไปเมื่อลมหนาวพัดมา

มันสูดหายใจลึก ๆ และตัดสินใจลองกระพือปีกเป็นครั้งแรก มันรู้สึกถึงแรงลมที่ช่วยพยุงตัวมันไว้ แม้จะรู้สึกกลัว แต่มันก็ตัดสินใจกระโดดออกจากกิ่งไม้

นกน้อย

ข้าจะบินได้ไหมนะ? ข้าจะตกลงไปหรือเปล่า?

ในช่วงแรก มันโซเซไปมาเกือบตกลงสู่พื้น แต่เมื่อลองขยับปีกและปรับตัว มันก็เริ่มควบคุมการบินได้ดีขึ้น และในที่สุด นกน้อยก็บินได้อย่างมั่นคง มันรู้สึกถึงสายลมที่โอบอุ้มมัน และมองเห็นโลกที่กว้างกว่าที่เคยมองจากกิ่งไม้

นกเฒ่ามองดูนกน้อยที่กำลังโบยบินอย่างมั่นใจ และยิ้มอย่างพอใจ

นกเฒ่า

ข้าเคยเป็นเหมือนเจ้า และข้าก็เคยเรียนรู้ว่า โอกาสไม่เคยรอใคร

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

“อย่ามัวรอให้ทุกอย่างสมบูรณ์แบบก่อนที่จะเริ่มลงมือทำ เพราะบางครั้งโอกาสไม่ได้คอยเรา และถ้าเราไม่เริ่มวันนี้ เราอาจพลาดโอกาสไปตลอดกาล”