ชายชราผู้หนึ่งมีฐานะยากจน สมบัติทั้งหมดที่เขามีก็คือบ้านเก่า ๆ หลังหนึ่งกับแม่ห่านอีกตัวหนึ่งเท่านั้น แม่ห่านจะออกไข่วันละฟองเพื่อให้เขานำไปขายที่ตลาดทุกวัน
ชายชรา
เจ้าห่านน้อยของข้า ชีวิตข้าเหลือก็เพียงเจ้าเท่านั้น
ชายชรา
แต่ข้าจะทำอย่างไรให้มีเงินมาหาเลี้ยงปากท้องของตัวเองและเจ้ากันนะ
แม่ห่าน
ข้าจะออกไข่ให้ท่านทุก ๆ วัน เพื่อที่ท่านจะได้นำไข่ไปขายที่ตลาดเพื่อหาเงินประทังชีวิตนะเจ้านาย
ชายชรา
เยี่ยมเลยเจ้าห่าน หากข้าได้ไข่ห่านไปขายที่ตลาดทุกวัน ข้าก็จะมีเงินอย่างแน่นอน
ชายชราพูดกับเจ้าห่านอย่างมีความสุข อย่างน้อยชีวิตของเขาก็ยังเหลือที่พึ่งพา นั่นก็คือเจ้าห่านแสนภักดีตัวนี้นั่นเอง
อยู่มาวันหนึ่งแม่ห่านนึกสงสารจึงออกไข่ทองคำฟองหนึ่งให้แก่ชายชราเพื่อที่เขาจะได้นำไปขายอย่างเช่นทุกวัน ชายชราเห็นอย่างนั้นจึงดีใจมาก รีบนำไข่ทองคำไปขายได้เงินมามากมายและทำให้ฐานะดีขึ้น แต่ชายชรากลับยังไม่พอใจ เกิดความโลภอยากจะได้ไข่ทองคำหลาย ๆ ใบในคราวเดียวกัน
ชายชรา
เจ้าห่าน! ข้าสั่งให้เจ้าออกไข่ทองคำให้ข้าอีก
แม่ห่าน
เจ้านาย ข้าสามารถออกไข่ให้ท่านเพียงวันละใบเท่านั้น
ชายชราได้ยินอย่างนั้นจึงคิดว่าในท้องห่านต้องมีไข่ทองคำเหลืออยู่อีกมาก วันหนึ่งเขาจึงแอบย่องเข้าไปในเล้าห่าน แล้วเอามีดที่เตรียมไว้ผ่าท้องห่านทันที แต่อนิจจา นอกจากจะไม่พบไข่ทองคำเลยสักใบในท้องห่านแล้ว แม่ห่านก็ต้องมาตายลงอีก
นับแต่นั้นเป็นตันมา ชายชราผู้โลภมากไม่มีทั้งห่าน หรือแม้แต่ไข่ห่านสักใบให้นำไปขายอีกต่อไป
