ณ แปลงข้าวโพดอันกว้างใหญ่ ที่ชาวไร่ได้ทำการปลูกเอาไว้เพื่อทำมาหากิน ซึ่งทุก ๆ วันที่ชาวไร่เดินทางมายังแปลงข้าวโพดเพื่อเก็บเกี่ยวผลผลิตก็มักจะพบว่าข้าวโพดที่ตนได้ปลูกเอาไว้นั้นเสียหายเป็นอย่างมาก สาเหตุเป็นเพราะนกยางชอบมาจิกกินข้าวโพดนั่นเอง
วันหนึ่งชาวไร่คิดหาทางแก้ปัญหาโดยการวางตาข่ายดักจับนกยางที่ชอบมาจิกกินเมล็ดข้าวโพดของตน
ชาวไร่
ข้าชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ เจ้าพวกนกยางนั่นมาจิกกินข้าวโพดของข้าจนเสียหายไปเกือบหมด
ชาวไร่
หากเป็นเช่นนี้ต่อไป มีหวังผลผลิตในปีนี้ต้องขาดทุนแน่
ชาวไร่
วันนี้ข้าจะนำตาข่ายมาดักจับเจ้าพวกนกยางหัวขโมยทั้งหลายให้หมด!
ชาวไร่ขึงตาข่ายดักจับนกยางด้วยความโกรธ แต่ทว่ามีนกกระสาตัวหนึ่งหากินบินโฉบจับหนูนาตามท้องไร่ จึงพลาดท่าติดตาข่ายรวมกับพวกนกยางด้วย
นกกระสา
ช่วยข้าด้วย! ใครก็ได้ช่วยข้าออกไปที
ไม่มีผู้ใดที่สามารถช่วยเหลือนกกระสาผู้โชคร้ายตัวนี้ได้ จนกระทั่งถึงวันรุ่งขึ้น ชาวไร่มาดูตาข่ายและจับนกกระสาไว้ แต่นกกระสาพยายามที่จะอ้อนวอนขอชีวิตว่า
นกกระสา
ข้าไม่ได้จิกกินเมล็ดข้าวโพดของท่านสักเมล็ดเดียว
นกกระสา
แต่ข้ามาช่วยจับหนูนาศัตรูตัวร้ายที่ทำลายพืชไร่ของท่านต่างหาก ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะนะ
ชาวไร่ได้ยินเช่นนั้นจึงช่างใจอยู่นาน ก่อนจะพูดว่า
ชาวไร่
เจ้าอาจจะพูดความจริงก็ได้ แต่ในเมื่อข้าพบเจ้าติดอยู่กับตาข่ายรวมอยู่กับยกยางหัวขโมยเหล่านี้
ชาวไร่
เจ้าก็ต้องได้รับโทษเช่นเดียวกัน
