กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ ป่าใหญ่ที่มีสัตว์ป่ามากมายอาศัยอยู่ มีหมีตัวหนึ่งเดินหาอาหารกิน ซึ่งหมีชื่นชอบผลไม้เป็นชีวิตจิตใจ หากได้พบกับต้นเบอร์รี่ มันจะกินจนเกลี้ยงไม่ให้เหลือ แต่วันนี้เบอร์รี่ที่มันชื่นชอบหมดเสียแล้ว มันจึงต้องเดินหาอาหารต่อไปจนได้มาพบกับรังผึ้งรวงใหญ่
หมี
รังผึ้งรวงใหญ่เสียจริง แถมยังกลิ่นหอมมากอีกด้วย หากข้าได้กินน้ำผึ้ง ข้าคงอิ่มไปอีกนาน
น้ำผึ้งรวงใหญ่ส่งกลิ่นที่หอมหวาน เจ้าหมียิ่งรู้สึกหิว มันจึงรีบดึงรังผึ้งลงมากินอย่างเอร็ดอร่อย แต่ทว่า การกระทำของมันทำให้ฝูงผึ้งโมโหมาก จึงบินฮือเข้ารุมต่อยเจ้าหมีทันที
ผึ้งตัวที่ 1
หยุดนะ!! นี่มันรังของพวกข้า เจ้าบังอาจมาทำลายรังที่พวกข้าสร้างมาได้อย่างไรกัน!
หมี
พวกเจ้าพูดมากน่ารำคาญ ออกไปให้พ้น ๆ ถ้าพวกเจ้าไม่อยากโดนข้ากินเข้าไปด้วย
เหล่าผึ้งต่างโมโหมากขึ้น จึงพยายามที่จะต่อยเจ้าหมีแต่เหล็กในผึ้งไม่อาจทิ่มทะลุขนหนาฟูของเจ้าหมีเข้าไปได้เลย ฝูงผึ้งจึงวางแผนปรึกษากันใหม่ ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี
ผึ้งตัวที่ 1
พวกเราทำอะไรเจ้าหมีตะกละนี่ไม่ได้เลย ขนของมันหนาฟูมาก เราจะทำอย่างไรกันดี
ผึ้งตัวที่ 2
เราต้องหาจุดอ่อนของเจ้าหมีตัวนี้
ผึ้งตัวที่ 1
ตรงไหนกันล่ะที่เป็นจุดอ่อน
ผึ้งตัวที่ 2
ก็ตรงหน้าเจ้าหมีนั่นไง เพราะบริเวณนั้นไม่มีขนหนาปกคลุม
เมื่อการวางแผนเสร็จสิ้นแล้ว ฝูงผึ้งก็บินกรูเข้าต่อยที่ใบหน้าของหมีอย่างพร้อมเพรียง เจ้าหมีโดนผึ้งรุมต่อยจนหน้าตาบวมเป่ง ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดและต้องวิ่งหนีไปในที่สุด
