เจ้าลาตัวน้อยสีน้ำตาลเดินโซเซตรงมาเรื่อย ๆ อย่างไร้จุดหมาย ในสภาพเนื้อตัวมอมแมมซึ่งเต็มไปด้วยดินโคลน ในช่วงของฤดูแล้งที่ไม่มีสายฝนโปรยปรายลงมาจากฟ้า แม้แต่หญ้าสักต้นก็หาได้หายาก หลังจากที่เจ้าลาน้อยไม่ได้กินอะไรมาหลายวันและแล้วมันก็พบกับคอกม้าซึ่งในนี้มีม้าสีขาวตัวใหญ่ยืนอยู่มันดูสูงสง่ามาก ดูแล้วช่างแตกต่างกันมากจากสภาพของเจ้าลาในตอนนี้ แต่ด้วยความหิวโหยจนรู้สึกไร้เรี่ยวแรง หากวันนี้ไม่ได้กินอะไรเลยมันคงต้องตายแน่ๆ
เมื่อคิดได้เช่นนั้นมันจึงตัดสินใจเดินตรงไปเพื่อขออาหารสักเล็กน้อยจากเจ้าม้าตัวใหญ่ตัวนั้น เจ้าม้าก้มมองลงมาที่เจ้าลาตัวเล็กผู้ต่ำต้อยก่อนจะถามว่าขึ้นว่า
ม้า
เจ้าลาน้อยเหตุใดถึงเดินเข้ามาที่คอกม้าของข้าแห่งนี้
ม้า
หรือว่าตัวเจ้ากำลังลำบากต้องการอยากให้ข้าช่วยเหลือ ใช่ไหม?
เจ้าลาตัวน้อยผู้หิวโซ หลังจากรวบรวมพลังความกล้าแล้ว จึงค่อย ๆ เงยหน้ามองไปยังเจ้าม้าที่ยืนอยู่ตรงหน้า พร้อมด้วยแววตามอ้อนวอน ก่อนจะพูดขึ้นว่า
ลา
หลายวันมานี้ข้าไม่ได้กินอะไรเลย และตอนนี้ข้ากำลังหิวมาก
ลา
ได้โปรดเถิดท่านม้า ขอให้ข้าได้เพียงเศษอาหารจากท่านสักเล็กน้อยเพื่อให้ข้าได้ประทังความความหิวโหยได้บ้าง
เมื่อม้าได้ยินคำอ้อนวอนจากเจ้าลาน้อย จึงเกิดความสงสารและเห็นใจเจ้าลายิ่งนัก กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงอันหนักแน่นแสดงถึงความยินดีพร้อมที่จะช่วยเหลือ
ม้า
ได้สิเจ้าลาน้อย เพราะตัวข้ามีอะไรหลายอย่างที่เพรียบพร้อมมากกว่าตัวเจ้า ไม่ว่าจะเป็นอาหารหรือศักดิ์ศรีในตัวข้า
ม้า
หากเป็นเช่นนี้ตัวของข้าจะขอเป็นผู้มอบความช่วยเหลือกับตัวเจ้าเอง
เมื่อเจ้าลาน้อยได้ยินคำตอบเช่นนั้น ใบหน้าก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มและดีใจมาก หลังจากที่ตัวเองต้องทนความลำบากอดอาหารมาหลายวัน ก่อนที่เจ้าม้าจะกล่าวกับเจ้าลาต่อไปอีกว่า
ม้า
และถ้าเจ้านั้นกลับมาหาข้าทุกวันในตอนเย็นที่คอกม้าของข้าแห่งนี้ ข้าจะเหลือหญ้าเขียวๆพร้อมกับข้าวบาร์เลย์อร่อย ๆ ให้แก่เจ้าเป็นกระสอบเลยทีเดียว”
ลา
ข้าขอขอบคุณท่านมาก ต่อไปนี้ข้าขอเป็นสหายของท่านตลอดไป
นับจากวันนั้นเจ้าม้าผู้ใจดีกับเจ้าลาตัวน้อยผู้น่าสงสาร ก็ได้เป็นเพื่อนรักกัน และต่างฝ่ายก็คอยช่วยเหลือซึ่งกันและกันเรื่อยมา
