กระรอกตัวขยันซ่อนถั่วไว้มากมาย แต่จำไม่ได้ทั้งหมด ทำให้บางส่วนถูกทิ้งไว้ใต้ดินและกลายเป็นต้นโอ๊กใหม่ในอนาคต นิทานเรื่องนี้สอนว่า การทำสิ่งดี ๆ แม้ดูไม่มีผลในทันที อาจมีคุณค่าและสร้างความเปลี่ยนแปลงในระยะยาว

แมวที่เคยหลงใหลในความงามของตัวเองได้เรียนรู้จากกระจกวิเศษว่าความงามที่แท้จริงคือการกระทำเพื่อผู้อื่น มันเริ่มใช้ชีวิตด้วยความเมตตาและได้รับความรักจากสัตว์ตัวอื่น นิทานเรื่องนี้สอนว่า ความดีภายในสำคัญกว่ารูปลักษณ์ภายนอก

นกกระเรียนหลอกปลาว่าจะพาไปยังบึงน้ำใหม่ แต่กลับกินพวกมันเป็นอาหาร จนกระทั่งปูผู้ฉลาดจับได้และบังคับให้นกกระเรียนพากลับบึงเดิม สัตว์ทั้งหลายจึงรู้ความจริงและไม่หลงเชื่อนกกระเรียนอีก นิทานเรื่องนี้สอนให้เราไม่หลงเชื่อคำพูดที่ดูดีโดยไม่ตรวจสอบความจริง

หนูตัวเล็กเยาะเย้ยช้างว่าเชื่องช้าและเทอะทะ แต่เมื่อหนูถูกต้นไม้ล้มทับ ช้างใช้ความแข็งแรงช่วยมันออกมา หนูจึงตระหนักว่าทุกคนมีจุดเด่นและจุดด้อยของตัวเอง นิทานเรื่องนี้สอนให้เราเคารพและยอมรับในความแตกต่างของผู้อื่น

จอมพลผู้ทรงอำนาจไม่ยอมฟังคำเตือนของพลทหารเกี่ยวกับแสงประภาคาร เขามองว่าประภาคารควรหยุดแสงเพื่อให้เขาผ่าน แต่ในที่สุด เรือของเขาชนโขดหินจนเสียหาย นิทานเรื่องนี้สอนว่า อำนาจไม่สามารถเอาชนะธรรมชาติหรือความจริงได้ และการฟังคำเตือนจากผู้อื่นคือความฉลาดที่แท้จริง

ลมหนาวพยายามโน้มน้าวให้หนูนาหยุดสะสมอาหารและสนุกกับการเล่น แต่หนูนาไม่ฟังและมุ่งมั่นเตรียมตัวสำหรับฤดูหนาว เมื่อหิมะตกหนัก หนูนาที่มีอาหารสะสมอยู่ในรังก็อยู่รอดได้อย่างสบาย ในขณะที่สัตว์อื่นประสบความลำบาก นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าการเตรียมตัวและวางแผนล่วงหน้าเป็นสิ่งสำคัญในชีวิต

สุนัขจิ้งจอกและลิงเดินทางไปด้วยกันและโต้เถียงกันเรื่องเกียรติของตน เมื่อพวกมันเจอหลุมฝังศพของบรรพบุรุษ ลิงเกิดความเศร้าและร้องไห้ แต่สุนัขจิ้งจอกสอนลิงให้เข้าใจว่า ควรปล่อยวางอดีตและไม่จมอยู่กับความเสียใจ เพราะไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งที่เกิดขึ้นได้

ในตอนกลางคืน ไก่ตัวผู้รู้สึกป่วยและวิตกกังวลว่าไม่สามารถขันในตอนเช้าและดวงอาทิตย์จะไม่ขึ้น แต่ดาวดวงหนึ่งบนท้องฟ้าพูดกับไก่ให้เข้าใจว่าไม่ว่าไก่จะขันหรือไม่ ดวงอาทิตย์ก็จะขึ้นทุกวันตามหน้าที่ของมัน การทำสิ่งที่สำคัญไม่ใช่เรื่องของตัวเราคนเดียว แต่เป็นส่วนหนึ่งของระบบที่ใหญ่กว่า

กลุ่มเด็กชายกำลังเล่นสนุกสนานด้วยการขว้างก้อนหินใส่กบในสระน้ำโดยไม่รู้ว่าพวกมันเจ็บปวด จนกระทั่งกบตัวหนึ่งกล้าที่จะพูดและเตือนเด็ก ๆ ว่าการเล่นที่พวกเขาคิดว่าเป็นความสนุกนั้น อาจทำให้สิ่งมีชีวิตอื่นต้องตาย เด็กชายจึงตระหนักถึงความผิดของตนและหยุดทำร้ายสัตว์ในที่สุด

ห่านขาวที่ภูมิใจในความงามของตัวเองพยายามยืดคอให้ดูเหมือนหงส์ แต่กบที่ว่ายน้ำผ่านมาเตือนห่านว่ามันไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนตัวเองให้เป็นอย่างอื่น ห่านขาวจึงตระหนักได้ว่าความงามที่แท้จริงคือการยอมรับและพอใจในสิ่งที่ตนเองมี

แม่ไก่เคยจิกลูกแมงป่องไปกิน ทำให้แม่และพ่อของแมงป่องโกรธแค้น แต่เมื่อแม่แมงป่องเห็นลูกเจี๊ยบของแม่ไก่ครั้งหนึ่ง เธอหยุดคิดและรู้ว่า การแก้แค้นจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งที่เกิดขึ้นได้ และในที่สุดเธอก็เลือกที่จะปล่อยวางความแค้นจากไป

แมวขี้โวยวายรู้สึกไม่พอใจที่คนในหมู่บ้านชอบแมวผู้เงียบขรึมมากกว่าตัวเอง แต่เมื่อแมวผู้เงียบขรึมเตือนว่าการร้องเสียงดังเกินไปไม่ใช่สิ่งที่คนต้องการ มันจึงได้เรียนรู้ว่าการทำหน้าที่ของตนเองให้ดีสำคัญกว่าการโอ้อวดเสียงของตัวเอง