หมาป่าเจ้าเล่ห์ใช้หนังสิงโตมาปกคลุมตัวเพื่อแอบเข้าไปในฝูงแกะ หวังจะล่าแกะได้ง่าย ๆ แต่แกะที่สังเกตเห็นความผิดปกติได้ไหวตัวทันและร่วมมือกันไล่หมาป่าออกไป ทำให้หมาป่าหนีไปโดยไม่ได้อะไร

น้ำเป็นหัวหน้าทีมแบดมินตันที่มักจะตัดสินใจเองโดยไม่ฟังความคิดเห็นของเพื่อน จนกระทั่งโค้ชอ๊อดสอนให้เธอเห็นถึงความสำคัญของการรับฟังและให้เกียรติผู้อื่น เมื่อน้ำเปิดโอกาสให้มุกแสดงความคิดเห็น ทีมของพวกเธอก็ทำคะแนนได้ดีขึ้นและชนะการแข่งขัน

กวางหนุ่มภูมิใจในเขาของตนแต่กลับดูถูกขาของตัวเอง จนเมื่อสุนัขล่ามาไล่ล่า ขาของมันช่วยให้หนีไปได้อย่างรวดเร็ว แต่เขาที่มันภาคภูมิใจกลับทำให้มันติดกับกิ่งไม้ กวางเรียนรู้ว่าบางสิ่งที่เราดูแคลนอาจมีคุณค่ามากกว่าที่คิด

นกน้อยสงสัยว่าทำไมนกฮูกถึงออกหากินตอนกลางคืน นกฮูกอธิบายว่าในความเงียบสงบของคืน มันสามารถสังเกตและเรียนรู้จากสิ่งต่าง ๆ รอบตัว นกน้อยเข้าใจและได้บทเรียนว่าความฉลาดมาจากการเรียนรู้จากสิ่งรอบตัว ทั้งสองแยกย้ายไปด้วยความเข้าใจในวิถีชีวิตที่แตกต่างกัน

ตาลเป็นเด็กที่มักจะรีบทานอาหารโดยไม่สนใจมารยาทบนโต๊ะอาหาร แต่เมื่อคุณแม่และน้องชายได้เตือนสติ ตาลเริ่มเรียนรู้ว่าการรอและการพูดขอบคุณเป็นสิ่งที่ทำให้โต๊ะอาหารอบอุ่นและเป็นระเบียบมากขึ้น

ปริมเป็นเด็กที่ไม่ค่อยแบ่งปันขนมหรือของเล่นให้เพื่อน จนกระทั่งครูมุกสอนให้เธอเห็นถึงคุณค่าของการแบ่งปัน วันหนึ่งปริมตัดสินใจแบ่งขนมให้เพื่อน ๆ และได้พบว่าการแบ่งปันทำให้ทุกคนมีความสุขและสร้างมิตรภาพที่แน่นแฟ้น

ตาลเป็นเด็กที่กลัวการแสดงต่อหน้าคนอื่น แต่เมื่อได้รับกำลังใจจากเพื่อนและคุณครู เธอตัดสินใจเผชิญหน้ากับความกลัวและทำการแสดงอย่างกล้าหาญ เมื่อตาลก้าวข้ามความกลัวได้ ตาลก็รู้สึกภูมิใจและได้เรียนรู้ว่าความกล้าหาญคือการไม่ยอมแพ้ต่อความกลัว

นกนางแอ่นตัวหนึ่งขอพักพิงบนกิ่งของต้นโอ๊ก เมื่อลมพายุพัดเข้ามา นกนางแอ่นรู้สึกกลัว แต่ต้นโอ๊กให้ความมั่นใจว่ามันจะแข็งแรงพอที่จะปกป้องนกนางแอ่นได้ นกนางแอ่นรอดพ้นจากพายุและรู้สึกขอบคุณต้นโอ๊กสำหรับความมั่นคงและการเป็นเพื่อนที่ดี

นกกระสาเจ้าเล่ห์วางแผนลวงสัตว์น้ำในบึงไปกินเป็นอาหาร โดยอ้างว่าจะพาไปยังบึงใหม่ที่ปลอดภัย ปูผู้ฉลาดสังเกตเห็นความผิดปกติและจับได้ว่านกกระสากำลังหลอกพวกสัตว์น้ำ จึงใช้ความฉลาดจัดการกับนกกระสาและช่วยชีวิตตนเองและเพื่อน ๆ ในบึง

บิ๊กเป็นเด็กชายที่ไม่ค่อยพูดคำว่าขอบคุณ เมื่อเพื่อนของเขาอย่างน้อยได้อธิบายถึงความสำคัญของการแสดงความซาบซึ้ง บิ๊กเริ่มเข้าใจและเริ่มฝึกพูดขอบคุณคนรอบตัว ไม่ว่าจะเป็นคุณแม่หรือเพื่อน เขาได้เรียนรู้ว่าคำว่า "ขอบคุณ" เป็นสิ่งสำคัญที่สามารถทำให้คนอื่นรู้สึกดีและมีความสุข

มีนาเป็นเด็กหญิงที่ไม่ชอบการรอคอย เมื่อเห็นลุงชัยปลูกต้นไม้ เธอรู้สึกว่าไม่น่าสนุก แต่เมื่อได้เห็นน้องชายของเธอรดน้ำต้นไม้อย่างมีความสุข และลองปลูกต้นไม้ด้วยตนเอง เธอได้เรียนรู้ว่าการรอคอยและความอดทนคือสิ่งที่ทำให้เธอภูมิใจในสิ่งที่ทำ

หมาป่าเจ้าเล่ห์พยายามล่อแพะน้อยให้ลงมาจากหน้าผาด้วยคำพูดที่หวานหู โดยอ้างว่าข้างล่างมีหญ้าสดอร่อยและว่ามันเพียงอยากเป็นเพื่อน แพะน้อยเริ่มสังเกตพฤติกรรมของหมาป่า และด้วยความฉลาด มันตระหนักว่าหมาป่ากำลังหิวและมีเจตนาไม่ดี แม้หมาป่าจะพยายามพูดจาหว่านล้อมอย่างไร แพะน้อยก็ไม่หลงเชื่อคำลวง สุดท้ายหมาป่าจึงต้องเดินจากไปด้วยความหงุดหงิด ขณะที่แพะน้อยยังคงปลอดภัยอยู่บนหน้าผา