กระรอกกับผลไม้สีทอง

กระรอกน้อยออกตามหาผลไม้สีทองเพราะคิดว่ามันดีกว่าของที่ตนมี แต่เมื่อได้ลิ้มรสกลับพบว่ามันไม่ได้ดีอย่างที่คิด จึงเรียนรู้ว่า ความสุขแท้จริงอาจอยู่กับสิ่งที่เรามีอยู่แล้ว นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การรู้จักพอใจในสิ่งที่มี คือหนทางสู่ความสุขที่แท้จริง

793 อ่าน

อ่านเรื่องเต็ม พิมพ์เรื่องนี้

Tags :

แนะนำตัวละคร

กระรอกหนุ่ม

กระรอกแก่

ณ ป่าลึกริมเขาใหญ่ มีต้นไม้ผลนานาชนิดขึ้นเรียงรายเต็มไปหมด ผลไม้หลากสีสันสุกปลั่งห้อยระย้าอยู่ตามกิ่งไม้สูงต่ำ ต่างเป็นอาหารแสนอร่อยของสัตว์น้อยใหญ่มากมาย

กระรอกน้อยตัวหนึ่งอาศัยอยู่บนต้นมะเดื่อป่า ทุกวันมันจะเก็บผลมะเดื่อแดง ๆ กินอย่างเอร็ดอร่อย แต่ในใจลึก ๆ มันกลับมองขึ้นไปยังยอดเขา ที่มีต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งซึ่งว่ากันว่ามี “ผลไม้สีทอง” รสหวานที่สุดในป่า

วันหนึ่ง กระรอกน้อยปีนลงจากต้นไม้แล้วรีบวิ่งไปหากระรอกเฒ่าผู้เคยเดินทางไปมาแล้วทั่วป่า

กระรอกหนุ่ม

ท่านกระรอกเฒ่า! ข้าได้ยินมาว่าบนยอดเขามีผลไม้สีทองอยู่จริงหรือ?

กระรอกหนุ่ม

ข้าอยากไปเก็บมันมาก มันต้องอร่อยกว่ามะเดื่อธรรมดาของข้าแน่

กระรอกเฒ่ายิ้มและพยักหน้าเบา ๆ

กระรอกแก่

ใช่ ข้าเคยเห็น แต่หนทางขึ้นเขานั้นยาวไกลและอันตราย เจ้าต้องผ่านลำธารเชี่ยวและปีนผาหินสูงลิบลิ่ว

กระรอกแก่

ที่สำคัญ เมื่อเจ้าขึ้นไปถึง อาจพบว่าผลไม้สีทองนั้นก็ไม่ได้ต่างจากผลไม้ที่เจ้ากินอยู่ทุกวันเลยก็เป็นได้

กระรอกหนุ่ม

แต่ข้าอยากไป ข้าอยากได้สิ่งที่ดีที่สุด

ว่าดังนั้น กระรอกน้อยก็ออกเดินทางทันที มันกระโดดผ่านกิ่งไม้ ปีนขึ้นเนินเขา ข้ามลำธารที่เกือบพัดมันตกไปหลายครั้ง และหลบสัตว์นักล่าอย่างหวุดหวิด

เมื่อถึงยอดเขา มันก็พบต้นไม้ใหญ่ที่มีผลไม้สีทองจริง ๆ แต่มันก็พบว่าผลไม้เหล่านั้นแข็งและรสชาติขม ไม่หวานอร่อยอย่างที่คิด แถมยังย่อยยากอีกด้วย

กระรอกน้อยนั่งมองท้องฟ้า ถอนหายใจ แล้วพูดกับตัวเองเบา ๆ

กระรอกหนุ่ม

ข้าเหนื่อยเหลือเกิน… ถ้ารู้แบบนี้ ข้าคงอยู่กินมะเดื่อหวาน ๆ ที่ต้นเดิมก็คงดี

กระรอกน้อยค่อย ๆ เดินทางกลับบ้านอย่างอ่อนแรง มันมาถึงต้นมะเดื่อของตัวเองในตอนเย็น กินผลไม้สีแดงลูกเล็ก ๆ แล้วพบว่า มันหวานชื่นใจยิ่งกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

ขณะนั้นเอง กระรอกเฒ่าก็เดินมาใกล้และเอ่ยขึ้น

กระรอกแก่

บางที เจ้าต้องไปไกลแสนไกล ถึงจะรู้ว่าสิ่งที่ดีที่สุด... อาจอยู่ใกล้แค่ปลายกิ่งที่เจ้าเคยนั่งทุกวัน

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

“พอใจเท่าที่มี ยินดีเท่าที่ได้ สิ่งธรรมดาที่เรามองข้าม อาจเป็นสิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิต หากเราเรียนรู้ที่จะพอใจในสิ่งนั้น”